ROZDZIAŁ 5

Jeszcze przez chwilę patrzę na drzwi za którymi zniknęła Samantha. Potrząsam głową i odwracam się. Podchodzę do okna. Rozglądam się po ulicach Siódemki, miejsca, które było moim domem. Dziś go opuszczę i raczej już tu nie wrócę. To już koniec.

Ktoś otwiera drzwi.

-Abey –słyszę głos Candy. Nie odwracam się. W ogóle nie reaguję. Patrzę wciąż przed siebie. Kobieta podchodzi trochę.

-Abey, musimy już iść.

Spuszczam głowę.

-Dobrze –mówię. Mój głos pozbawiony jest jakichkolwiek emocji. Biorę głęboki wdech i odwracam się. Patrzę na Candy z lekkim znudzeniem na twarzy. –Możemy iść –oznajmiam tym samym tonem. Opiekunka kiwa głową i wychodzi. Niezbyt chętnie wlokę się za nią. Kobieta podchodzi do drugich drzwi i podchodzi do Ruddy’ego. Wraz z nim szybko schodzimy po schodach i opuszczamy pałac.

Wsiadamy do jakiegoś dużego samochodu.  Gdy tylko zmykam drzwi, od razu kierowca rusza. Jedziemy na peron, otoczeni przez ludzi z dystryktu. Rozglądam się wokoło. W tłumie widzę kilka osób, które znam ze szkoły. Nie lubię tylko znam. Wypatruję znanych mi miejsc, odwiedzanych przeze mnie. Zapamiętuję każdy, nawet najmniejszy szczegół ulic i budynków. Już niedługo będę mogła leżeć martwa na ziemi, wśród innych trupów, zimna i blada, w kałuży krwi.

Z tych rozmyślań wyrywa mnie głos Candy.

-Jesteśmy na miejscu.

Patrzę na nią trochę nieprzytomnym wzrokiem. Szybko wysiadam z samochodu i wchodzę na peron. Jest tam mnóstwo ludzi. Wpatrują się we mnie. Na twarzach jednych widać szczęście i ulgę, inni patrzą na mnie ze smutkiem i strachem.

Ktoś popycha mnie lekko. Odwracam głowę. Candy stoi za mną. Szybko podchodzę do wejścia do pociągu. Jest zamknięte. Odwracam się do kamer. Na wielkim ekranie widzę swoją twarz. Na szczęście nie ukazuje ona żadnych uczuć.

-Ruddy! –słyszę krzyk jakiejś dziewczyny. To Lena patrzy na stojącego obok mnie chłopaka. W jej oczach widać łzy.

-Kocham cię! –odkrzykuje Black. –Pamiętaj o tym!

Dziewczyna tylko kiwa lekko głową. Na ekranie pokazują raz ją, raz Ruddy’ego. To wkurzające. Ta dwójka zabiera moją sławę. To na tego idiotę zwrócą uwagę sponsorzy.

Za plecami słyszę otwierające się drzwi. Candy lekko ciągnie nas w ich stronę. W tłumie zauważam Samanthę.

-Jeszcze tu wrócę –mówię twardo, w moim głosie słychać pewność siebie. Odwracam się i wchodzę do pociągu. Wejście się zamyka. Spoglądam jeszcze przez okno na moją siostrę. Pojazd rusza.

Wchodzę do wagonu znajdującego się obok wejścia. Stoi tam Candy. Podchodzę wolno do kobiety. Rozglądam się uważnie po pomieszczeniu. Ściany są pokryte boazerią. Na podłodze rozłożony jest miękki dywan, nade mną wisi kryształowy żyrandol. Miękki kanapy są pokryte aksamitem. Przy jednej ze ścian stoi wielki telewizor.

-Pokarzę wam wasze pokoje –mówi Candy wesoło. Prowadzi nas jakimś chwiejnym korytarzem. Otwiera jakieś drzwi.

-Oto twój pokój Abey –oznajmia. –Możesz robić co tylko chcesz, ubierać co chcesz, tylko za dwie godziny masz być gotowa do kolacji.

Opiekunka zamyka za mną drzwi. A ja nawet nie zwracam uwagi na wystrój. Patrzę przez okno na Siódmy Dystrykt, który z każdą chwilą był coraz dalej. Na mój były dom. Jedziemy z prędkością jakiś trzystu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę, ale mimo pędu zauważam wysoki wodospad. Ten sam przy którym spędziłam dzisiejszy poranek.

Czuję jak w moich oczach pojawiają się łzy. Próbuję je powstrzymać, ale nie potrafię. Już po chwili moje policzki są całe mokre. Zaciskam mocno powieki. Nie czuję się jakbym opuszczała swój dom i szła na pewną śmierć tylko jakby część mnie umarła.

Ocieram twarz i odwracam się tyłem do okna. Nie mogę myśleć o tym co było. Nie mogę. Rozglądam się po wnętrzu pomieszczenia w jakim się znalazłam. Jest ono większe niż pokój w Pałacu Sprawiedliwości i tak samo pięknie i ekskluzywnie urządzone. Wielkie łoże pokryte jest puchową kołdrą w krwistoczerwonym kolorze. Obok stoi potężna szafa. Otwieram ją. Jest po brzegi wypełniona pięknymi ubraniami. Są one zrobione z jakiś drogich materiałów. Podchodzę do drzwi znajdujących się na prawo od szafy. Prowadzą one do łazienki. Jej ściany i podłogę pokrywają białe i krwistoczerwone kafelki. Podchodzę do prysznica. W Siódemce korzystałam z łazienki mojej rodziny zastępczej. Nie było tam prysznicy ani bieżącej, ciepłej wody.

Postanawiam się umyć. Ściągam sukienkę i rzucam ją na ziemię. Wchodzę do kabiny i odkręcam wodę. Nigdy wcześniej nie brałam prysznica. To takie uczucie jakby padał na mnie deszcz, tylko o wiele cieplejszy. Myję głowę jakimś szamponem pachnącym pomarańczami. Przynajmniej tak piszą na opakowaniu.

Wychodzę spod prysznica i biorę mięciutki ręcznik wycieram się, owijam nim i suszę szybko włosy oraz rozczesuję je. Zaplatam luźnego warkocza. Wychodzę z łazienki i podchodzę do szafy. Ubieram fioletową bluzkę na ramiączkach. Na nią zakładam luźną, zieloną bluzkę z dużym dekoltem. Zakładam również krótkie spodenki. Na dolnej półce zauważam górę butów. W oko wpadają mi jedne, kremowe i na bardzo wysokim obcasie. Wyjmuję je. Szpilki są zrobione z jakiegoś błyszczącego materiału. Zakładam je. Pasują idealnie. Gdybym tylko potrafiła w nich chodzić. Wstaję i robię kilka chwiejnych kroków. Ze zdziwieniem zauważam, że nie jest to trudne. Chodzę tak jeszcze przez jakieś piętnaście minut. Po tym czasie chodzenie w butach na obcasie mam opanowane do perfekcji. Bardzo mnie to cieszy, bo na pewno mi się to przyda na wywiadach.

Siadam na łóżku. Patrzę na zegarek. Za chwilę zaczyna się kolacja. Wstaję i wychodzę z pokoju. Zauważam nadchodzącą Candy. Tuż za nią idzie Ruddy.

-Akurat miałam cię wołać –mówi opiekunka. Przygląda mi się uważnie. Widząc buty, które założyłam, uśmiecha się szeroko. Z tym właśnie uśmiechem prowadzi nas do jadalni. Idę na samym końcu. Rozmyślam intensywnie o czekających mnie trzech dniach jazdy. Może nie będzie tak źle?